داوود کريمي
داوود در سن پانزده، شانزده‌سالگي، زماني که در تراشکاري مشغول کار بود، در جلسات مذهبي شرکت مي‌کرد و شب‌ها را به مطالعه مي‌گذراند.
در جواني و در شرايطي که فردي مذهبي و تقريباً با سواد وفهيمده بود، از طريق شهيد حاج مهدي عراقي با نام و انديشه‌هاي امام خميني آشنا شد و در احکام ديني به تقليد از امام مي‌پرداخت. شور انقلابي وي را متوجه سازمان مجاهدين خلق که به تازگي تشکيل شده بود، ساخت و در سال‌هاي نخستين دهه 50 به عضويت آن سازمان درآمد، ولي به دليل اختلافات فکري که بين او و کادر سازمان پيدا شد، عضويت او چندان دوام نيافت.
پس از جدا شدن از آنها، با جمعي از دوستان انقلابي و مخلصش، سازمان سياسي و چريکي نيمه مخفي سازمان فجر اسلام را تأسيس کرد.
کريمي تراشکاري و فعاليت سياسي‌اش در تهران را تا سال 55 ادامه داد، تا اينکه براي فراگيري تعليمات مبارزه از ايران خارج و به لبنان رفت. در آن کشور با دکتر مصطفي چمران و حجت‌الاسلام محمد منتظري آشنا و هم‌رزم شد و استعداد وي، او را به مربيگري چريک‌هاي لبناني رساند.
داوود کريمي در اواخر سال 1356 به ايران بازمي‌گردد و همراه مردم به مبارزه با رژيم پهلوي مي‌پردازد. براي اين منظور به محل زندگي‌اش در نازي‌آباد مي‌رود و با تشکيل هيئت‌هاي مذهبي و سازمان‌دهي جوانان جنوب شهر، نقش مهمي در جذب جوانان به نهضت امام خميني ايفا مي‌کند.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي، مسئوليت کميته انقلاب اسلامي نازي‌آباد را به عهده مي‌گيرد و به کادرسازي براي انقلاب مي‌پردازد.
زمان راه‌اندازي سپاه پاسداران، داوود کريمي به مؤسسين اين ارگان مي‌پيوندند و جزء اعضاي اصلي تشکيل دهنده سپاه و عضو هيئت مرکزي سپاه تهران مي‌شود. وي تا سال 61 مسئول آموزش سپاه پاسداران بود.
در دوران جنگ تحميلي، حاج داوود، بارها به ميدان دفاع از ميهن اسلامي رفت و رشادت‌ها از خود نشان داد.
وي تا سال 67 که افزون بر مصدوميت شيميايي، ترکشي در قلبش فرو رفت و ماندگار شد، مسئوليت‌هاي زير را به عهده داشت:
فرمانده سپاه تهران، فرمانده قرار گاه مرکزي محمد رسول‌الله، فرمانده قرارگاه‌هاي تاکتيکي تابعه شرق کشور، مدتي هم در بنياد شهيد انقلاب اسلامي و وزارت پست و تلگراف و تلفن خدمت کرد.
حاج داوود کريمي، در حالي که مي‌توانست جزء فرماندهان عالي رتبه نظامي کشور باشد، به دلايلي چند سپاه پاسداران را ترک کرد و به شغل اوليه خود که تراشکاري بود، بازگشت. اين بار کارگاه تراشکاري‌اش که بسيار محقرتر و در حاشيه جنوبي شهر تهران بود، محل درآمد اندک او بود. وي مظلومانه کارگري کرد و با درد شديد ناشي از مصدوميت شيميايي‌اش سوخت و ساخت تا اينکه شمع وجودش غريبانه آب شد و به سال 1385 به ياران شهيدش پيوست. حاج داوود کريمي، در سال‌هاي 72 و 73 به اتهام بعضي تحرکات سياسي، مدت چهار ماه را در زندان گذراند.
مدفن اين شهيد در گورستان بهشت زهرا (س) واقع است.
